دفترچه بنفش قفل دار

اولین جمله ای که به چشم می خورد ، این بود : " این دفتر خاطرات تقدیم به بهترین دوستم رؤیا عطارزاده در طول 8 سال " . یک پنجاه تومانی کاغذی نصفه ، که باقی مانده ی پولمان بود و نتواسته بودیم خرجش کنیم و به یادگار نصفش کرده بودیم ، یک تکه کاغذ که ماجرای پنجاه تومنی و نصفه شدنش را رویش نوشته بودیم ، زیر دفترچه قفلی بنفش رنگ ، که در سن و سال و حال و هوای ما که عاشق نوشتن بودیم ، بهترین هدیه هر مادری برای بیست های آخر ترم به دخترش بود ، داخل جعبه بنفش رنگ و گل دار دفترچه ، هدیه ی او بود به من .
 وسط زنگ تفریح ، مرا کشاند گوشه ای و دفترچه را گذاشت توی دستانم . توی دفترچه پر بود از جملات ساده ی عاشقانه . نوشته های شخصی اش را کنده بود و گذاشته بود داخل جعبه ، زیر یک اسفنج سفیدرنگ تکه شده ، و توی باقی صفحات ، در کنار یادگاریهایی که آخر هر سال و ترم ، دفترچه به دست دنبال هم کلاسیها راه می افتادیم و ازشان می خواستیم برایمان بنویسند ، با زبان ساده ی دختربچه ای چهارده ساله و خودکار های اکلیلی رنگ و وارنگ برایم نوشته بود ، که من را به عنوان بهترین دوستش انتخاب کرده و دلیل انتخاب من و نه دیگر رفقای گروه پنج نفره مان این بود ، که با تمام گیر دادن ها و آزار رساندن هایم به او ، همیشه حمایتش کرده بودم . دفترچه را که به دستم داد ، گفت من به ازای تمام سالهای رفاقتمان برای تو نوشته ام ، تو هم در همین دفترچه برای من بنویس !
همان جا تصمیم گرفتم مثل خودش دفترچه را پر کنم از نوشته های صادقانه ام برای او و ، سر سفره ی عقدش ، هروقت که ازدواج کرد ، به عنوان هدیه به خودش برگردانم . به خانه که رسیدم ، دفترچه را گذاشتم توی کتاب خانه ؛ به نیت اینکه حداقل هفته ای یکبار بنویسم برایش . نگرانی ام شده بود اینکه نکند کاغذ های خالی دفترچه تمام شود و حرف های من ، نه . دفترچه که رفت توی کتابخانه ، همانجا ماند ، تا پنج سال بعد ، شب عقدش . شبی که قرار بود دفترچه را به عنوان هدیه به او برگردانم . اما یک صفحه هم ننوشته بودم حتی . دفترچه همان بود که بود ، فقط در طول سالها چند یادگاری دیگر هم در دلش جا داده بود . رفیقم ، تمام اسرار نوجوانی و کودکی اش را سپرده بود به من و من در عوض ، حتی سر قولم به خودم نایستاده بودم . دفترچه و نوشته هایش ، قول و قرارهایم ، سادگی و صداقت و حمایت هایم ، همه را جا گذاشته بودم توی کتابخانه ، کنار چهارده سالگی ام . راهی هم برای جبران نبود . نمی شد که پنج سال دل نوشته را یک شبه توی صفحات دفترچه پخش کرد . توی آینه ، به خود نوزده ساله ام که با سر و روی آرایش کرده آماده رفتن به مهمانی بود ، و به دفترچه ی توی دستم ، دلداری دادم که وقت هست برای جبران و بعد ، دفترچه را گذاشتم سرجایش ته کتابخانه .
سه سال بعد ، یکروز که ایستاده بود جلوی کتابخانه و با وسواس سعی در انتخاب کتابی داشت ، من در گوشه دیگر اتاق ، دعا می کردم که دفترچه بنفش قفل دار را نبیند . حالا حرف های بیشتری داشتم تا برایش بنویسم . بخصوص حالا که دیگر ، روی انگشت دست چپش ، هیچ حلقه ای نبود .

برای نرگس
آبان 1395 

به دنبال امید

نشستیم سر چهارراه ، هر شنبه و سه شنبه . با خودمان گفتیم یکروز بالاخره پیدایش می کنیم . گفتیم حتما یک جایی است همین بیرون ، بین این همه آدم . اما نیامد که نیامد . 
گم تر شد ، دور تر شد ، سخت تر شد ...
بعد کل هفته ، بساط پهن کردیم به انتظار . 
من خسته شدم . امید اما ، ماند سر چهارراه . 
من برگشتم خانه ، نشستم لب تختم ، زل زدم به گوشی شاید امید زنگی بزند که رسید ، پیدا شد ، این است .
یک سال زندگی ام گذشت ، با عکس های او ، فکر بودنش ، شبیه هایش سر چهارراه ...
یک روز اما امید ، از در وارد شد ، دست انداخت دور بازوانم و گفت که یک نفر را کاشته سر چهارراه ، که پیدا شد خبرمان کند .. 
بعد دست در دست هم خوابیدیم روی تخت ، چشم هایمان را بستیم روی اتفاقات و گوش هایمان را گرفتیم . حوصله مردن نداشتیم ، نداریم ، فقط آرزو کردیم صبح که بیدار می شویم ، انگیزه جان ، دست بکند توی موهایمان ، بوسه ای بزند روی پیشانیمان و بگوید آهای! من آمدم . سلام ...

" رویای شبه امیدوار . اسفند 93."

 

پسرجان

ببین پسرجان ...

زندگى هیچ وقت آنطور که تو مى خواهى پیش نمى رود ! 
ممکن است تا بیست سال پر باشد از شگفتى و پیشروى و موفقیت هاى ریز و درشت ، اما درست توى آن لحظه که مطمئنى همه چیز سر جایش قرار گرفته ، یک تلنگر ساده زیر پایت را خالى مى کند و نقش زمین مى شوى ... بعد هربار که بلند شوى از جا یا پشت پا مى خورى ، یا سرگیجه مى زندت زمین!
اشتباه پشت اشتباه ، زندگى همه ى برنامه هایت را مى ریزد بهم و قصد مى کند به کوبیدن تو! 
ولى ، همه ى معناى همین زندگى این است که بایستى مقابلش و تلاش کنى و کم نیاورى ! 
خلاصه ى قضیه رفیق جان ، امروز اگر ناامید شدى ، بنشین یک دل سیر گریه کن ، بعد فردایت را امیدوار شروع کن.. امسال نشد ، سال بعد ، فقط کم نیار ، همین ..
#رفیق_جان
#رؤیاى_اول_پاییز

عینک سر ظهری

گفت خسته شدم از عینک... بیا یه مدت بذاریمش کنار. گفتم قبول.عینکو گذاشتیم توی کیف و درشو بستیم. نگاه که کردیم ، دنیا عجیب شد و هیجان انگیز، پر از نورای درخشان و چهره های کج و معوج. کلی راه رفتیم و خندیدیم و خندیدیم.آفتاب خورد تو چشمون اما ، دست کردیم تو کیف عینک آفتابی برداریم ،عینک طبی برداشتیم و تا زدیم بچشم ، دیدیم وسط اتوبانیم و خبری از خورشید نیست. نور،نور ماشینیه که زیر چرخ هاش له شدیم...
به همین راحتی....

"رویا ، سرظهر ، با عینک!"

ساعت 3

 کتاب را می زنم کنار . هر از چند گاهی نگاهی به گوشی های زوار دررفته ام می اندازم تا مطمئن شوم در فاصله های کوتاه مطالعه ام ، کسی به یادم بوده یا نه ! قوطی نوشابه مشکی ام را از این طرف میز هل می دهم آن طرف میز . به این فکر می کنم که اگر در این چرخش های دورانی نوشابه به روی لباسم بریزد چه کار کنم ؟! اهمیتی دارد ؟ قرار ساعت 3 کنسلش کرده بودم . حاضر نبودم حتی یکبار دیگر در زندگی ام به آن فکر کنم ....

نوشابه را نگه می دارم و کتاب را می کشم جلو و دوباره شروع می کنم . اما انگار حوصله مطالعه هم ندارم . دخترهای میز بقلی با تعجب نگاهم می کنند . بهشان لبخند می زنم . با لبخند زورکی جوابم را می دهند و رو برمی گردانند . ساعت 3 شده . عقلم می خواهد تا شب روی این صندلی و پشت این میز تنها بشینم و بنویسم و کتاب بخوانم و نوشابه بخورم ! اما ساعت 3 است . مغزم دستور را صادر کرده . پایم نمی کشد بلند شوم و آشغال بدست از در سلف خارج شوم و دخترهای میز بقلی را با تعجب شان تنها بگذارم . اما دلم ... توی خیابان است . دم کتاب فروشی ایستاده و این پا و آن پا می کند . نمی داند خیابان را بالا برود یا پایین . چشم به ساعت می دوزد . ساعت 3 است .

دختر میز جلویی می کوبد روی میز . بلند بلند می خندد : " واقعا ؟! مگه میشه ! " دختری که کنارش نشسته و عینک بزرگی زده آرام تر و با احتیاط می گوید : " اگه نمی شد که نمی گفتم ! "

دلم می خواهد راجع به این دخترها قصه سازی کنم ، راجع بهشان فکرکنم که پسر میز پشت سری بلند فریاد می زند : " اینجاست ؟!! چطور ؟! ... " استرس و نگرانی تسخیرم می کند . به ساعتم نگاه می کنم . هنوز 3 است . تصویر دختری که روبرویم نشسته بر ساعتم افتاده . چشم به جایی دوخته و هر چند لحظه مثل آدم هایی که مسخ شده اند از ظرف جلویش سیب زمینی برداشته و در دهان می گذارد و تا سیب زمینی بعدی یک عمر به نقطه ای خیره می شود !

کتاب را دوباره جلو می کشم و نی نوشابه را نزدیک دهانم می کنم . نوشابه ام تمام شده اما . داستان کتاب هم ! به ساعت نگاه می کنم . هنوز 3 است . هنوز استرس و ترس رهایم نکرده . هرچند لحظه سرم را بر می گردانم و به در نگاه می کنم . ساعت تکان نمی خورد . قرص نیستم اما وسایلم را جمع می کنم . حواسم پرت دلم می شود که هنوز سر کوچه ایستاده و ساعت 3 است .

دلم را صدا می زنم که برگردد . رو بر می گرداند به سمت من اما سایه ای آشنا پشتش هویدا می شود . نزدیک و نزدیک تر . مغزم انگار از فرماندهی تعطیل شده . هر لحظه به یک شوک بزرگ نزدیکتر می شوم که ناگهان دستی روی شانه ام می خورد . " کجایی تو ؟ مگه یه ربع به 4 کلاس نداری تو ؟! " نگاهش می کنم . آیداست . زل زده به من و با عصبانیت نگاهم می کند . به دختر روبه رو نگاه می کنم . سیب زمینی هایش تمام شده و با گوشی بازی می کند . به ساعتم نگاه می کنم . هنوز 3 است . " آیدا ، ساعت چند ؟! " با تعجب نگاهم نمی کند :" ساعت خواب ! 4 ! بدو دیگه ... " گوشی هایم را برمی دارم و قبل از گذاشن در جیبم چک می کنم . خبری نیست . هیچ کدام هم شارژ ندارند . نه این یکی ، نه آن یکی !

 

23 مهر 1391

حسرت و دل تنگی

نشسته ام روی صندلی جلوی ماشین و بیست و دو ساله ام .

بیست و دو ساله ام و با شنیدن یک موزیک لعنتی ، حسرت می خورم . حسرت هجده سالگی . بیست و دو ساله ام و حسرت هجده سالگی را می خورم...
حسرت چهره ها ، لحظه ها و صداهایی که دلتنگشان می شوم . حسرت خنده هایی که انگار هیچ وقت شبیه به آنها نبوده و نیست . حسرت حرف هایی که گفته شده و نشده و حسرت ، روزهایی که با استرس تلاش کرده ام برای عبور از آنها و حالا ، حسرتشان را می خورم ...
به ثانیه نرسیده ، اما ، پنجاه ساله ام و حسرت هجده سالگی را می خورم ، شبیه کنده شدن یک تکه از جان و گم کردنش وسط زمین و زمان ...
به پنجاه نرسیده ، این حسرت ها ، این دلتنگی ها خفه مان می کنند یک روز . شبیه زهری که گرد زمین ناخالصی اش شده باشد ، ذره ذره ذره ، خفه مان می کنند تا جایی که زنده بمانیم و فقط خاطره داشته باشیم ... یک جای منطق این قضیه اشکال دارد . اگر قرار بود که همیشه این گذشته لعنتی کنارمان راه بیاید و دستمان به او و دست هایش نرسد ، چه کاری بود ؟ بهتر نبود به همان آلزایمر های بلند مدت اکتفا می کردیم و می شدیم آدمک های زمان حال و بس؟
باور کن این شکنجه حسرت و دلتنگی ، همان شکنجه موعود دنیوی است ..

بیست و دوساله ام و در قالب پنجاه سالگی ام ، دلم کنده می شود برای روزهای سخت و سرخوشانه و پر از اشک و آه و غرغر هجده سالگی . برای یک پراید سیاه رنگ ، شش نفر آدم و بلند بلند همخوانی کردن با به روزترین موزیک سال ...
اصلا لعنت به این آهنگ های پرخاطره ...

 

17 شهریور 1395

خرگوش و چاله

چاله ای بود به عمق دو یا سه سال . خرگوش جان هم ایستاده بود یک کناری و زنجیر ساعتش را می چرخاند . من از خرگوش ها متنفر بودم اما این یکی کلاه داشت ، نقابدار و مشکی . ته چاله که سقوط کردم ، دیدم خواب بوده ام ، خواب می دیده ام . به ظهر نرسیده فهمیدم ، عاشق شده ام . عاشق آن یکی که کلاه داشت ، نقابدار و مشکی .

flash fiction   . رویا . 24 آذر 1393

پایان باز

لحظه ای هست که می رسی به اوج تلخی های یک فیلم ، نزدیک های دقیقه پنجاه و خرده ای . وقتی که بدبختی ها انقدر رشد کرده اند که می رسند به نقطه اوج و شخصیت اصلی ، ماگ مشکی رنگی به دست می گیرد و لب پنجره می ایستد و در حالی که زل زده به زوج های خندان خیابان ، یا آدم های موفقی که بطور اتفاقی در حال گذرند ، فکر می کند . به تمام توقف های بیجا ، تمام تصمیم های نادرست وحرف های اشتباهش . درست در همین دقایق ، تمام اتفاقات اطراف کمرنگ می شود . از تنوع لباس هایی که یک نفر حتی در اوج ناراحتی می تواند بپوشد گرفته تا مکان های مختلفی که آن آدم تنها و خسته و ناراحت را در خودش جا می دهد ، همه چیز منتهی می شود به روزمرگی های شخصیت اصلی که انگار تا الان پشت دوربین ها مخفی بوده . همه چیز کمرنگ می شود . آنقدر که ، دست می بری به کنترل و فیلم را می زنی جلو . یا اینکه چشمانت را می بندی و خودت را می سپاری به موسیقی دردناکی که غصه های شخصیت اصلی را همراهی می کند و منتظر می شوی تا برسی به دقیقه شصت و پنج و اتفاقات خوش . جایی که یک حرف ، یک اتفاق ساده وسط خیابان ، شخصیت اصلی فیلم را مجبور می کند تمام خیابان را بدود ، برگردد عقب و خوشی  هایش را در اغوش بگیرد ، ببوسد و احتمالا جام طلای مسابقه ای چیزی را ببرد بالای سرش .
به پایان که می رسی ، نفس عمیق می کشی و خیال می کنی که همیشه یک دقیقه شصت و پنج هست که شخصیت اصلی قصه ، بیفتد در مسیر خوشبختی . خیال می کنی ، همیشه یک نفر ، یک اتفاق یا یک نشانه هست که به مسیر عادی برت گرداند . اما حواست نیست که گاهی ، فیلم ها بیشتر طول می کشند . دقیقه شصت و پنج شان تبدیل می شود به دقیقه صدو بیست . که گاهی فیلم ها پایان باز دارند و گاهی ، در زانری ساخته شده اند که پایان خوش در آن معنی ندارد . که گاهی فیلم ها ، جایی در دنیای واقعی ، همان جایی که تو در آن زندگی می کنی ، ندارند .
حواست نیست و همین بی حواسی ، کم طاقتت می کند . خوش و خندان تا لحظه ی اوج می رساندت و وقتی به خودت می آیی ، روی زانو نشسته ای ، زل زده ای به گوشه ی آسمان و زار زار برای دقیقه های بی هدف و دردناکت اشک می ریزی .
وقت های تماشای فیلم ، باید حواست را خوب جمع کنی . جایی هست که باید تلویزیون را خاموش کنی ، ساعت مچی ات را باز کنی و بندازی کناری ، بروی سراغ کتری . یک لیوان چای سبز ، یا سیاه ، برای خودت بریزی و به این فکر کنی ، که در دنیای واقعی ، هیچکس برای رسیدن به عشقش ، از دیوار بالا . . .

21 خرداد 1394 . پایان باز
رویا دلزده از دقیقه ها

چند شاخه گل

از قلبم شروع می شود . مثل حجم سنگین و داغی از هوا ، از حنجره ام عبور می کند َ، از کنار بغض نوشکفته ام می گذرد ، می رسد به لب ها و خارج می شود : " مامان ! " خانمی که تا چند لحظه پیش دست هایم را در دست هایش می فشردم ، از کمر خم می شود ، دستی به سرم می کشد و با مهربانی می پرسد : گم شدی کوچولو ؟ یک قدم به عقب و بعد ، رو می گردانم و تا توان دارم می دوم . اما زود می فهمم دویدن یعنی سردرگمی بیشتر . می ایستم و خانم مهربان را می بینم که با تعجب به من نگاه می کند . توی چشم هایش می خوانم که نمی داند باید چکار کند . احتمالا او هم توی چشم هایم می خواند که ترسیده ام به کمک کسی احتیاج ندارم ، که مامانم را گم نکرده ام و اگر هم گم کرده باشم ، خودم می توانم پیدایش کنم . برای همین حتی یک قدم هم بر نمی دارد . نگاهی می اندازم به اطراف . تمام شهر برای دقایقی پر می شود از خانم های چادر سیاهی که با دست چپ گوشه ای از چادر را زیر چانه نگه داشته اند و در دست راست ، دست کودکی پنج ساله را گرفته اند . چشم هایم را می بندم تا چهره ی مامان را ببینم . تصویری مات و نامفهوم از او در مقابل چشم هایم شکل می گیرد و به لحظه نکشیده ،  محو شده و دور می شود . در عوض تصویر خودم را می بینم که از تنهایی و بی کسی زار زار گریه می کنم . یک نفر که دلش برایم می سوزد چند شاخه گل به من می دهد و من که قصه ی دختر گل فروش را خوانده ام ، گل ها را می فروشم و با سودش گل های بیشتری می خرم و سال ها بعد ، وقتی که یک گل فروشی بزرگ دارم ، در روز تولدم ، مادرم را می بینم که آمده به یاد من گل بخرد و من خودم را پرت می کنم در آغوشش و زار زار اشک می ریزم . تصور اشک های بیست سالگی ام ، اشک های من پنج ساله ی سرگردان را سرازیر می کند . خانم مهربان را می بینم که هنوز با مهربانی و کنجکاوی ایستاده و منتظر من است . سرم را پایین می اندازم و به این فکر می کنم که اگر با خانم مهربان بروم چه ؟ شاید مرا تحویل پلیس دهد و شاید هم ببرد به خانه ی خودشان ، بزرگم کند و سالها بعد اعتراف کند که مادرم را می شناخته و می توانسته آن روز مرا به او برساند . بعد درست در یک لحظه ، غرق می شوم در هجوم تصورات مختلف . حالا واقعا نمی دانم که باید چه کنم . چشم هایم را دوباره می بندم تا با یک جیغ بلند تمام نگاه ها را بکشم سمت خودم که دستی ، سر می خورد توی دستم . سرم را که می گیرم بالا ، مامان را می بینم که با دست راست چادرش را زیر چانه نگهداشته و در حالی که با چشمان درشت و قهوه ای رنگش به من زل زده می گوید : خوب ، واسه تولدت چی بخریم ؟ دستش را محکم می فشارم . به خانم مهربان که با اشاره دست ، لباس سرخ رنگی را به خانم بغل دستی اش نشان می دهد ، نگاه می کنم و زیر لب می گویم : چند تا شاخه گل . 

14 تیر 1394
بازنویسی دوم 19 تیر 1394

نقصان احساسات

باید در همان روز اول ، چیزی ساده تر از یک دکمه برای احساسات تعبیه می شد . یک دکمه ، که در کنار یک مانیتور کوچک قرار می گرفت و در مواقع لزوم قادر بود به تشخیص انرژی های نا خالص و اصطلاحا فالس ، و در شناسایی امواج نابسامان و همیشه معلق در هوا ، خصوصا نوع همیشه شناور در جو که عمدتا هیچ گاه در پایگاه هیچ کس ثابت نمی مانند ، دقیق و بی رحمانه عمل می کرد . یک دکمه ، که زحمات گره گشایی از یک سیستم عامل پیچیده و پیشرفته به نام مغز که همزمان هم اعمال ابتدایی حیات را مدیریت می کند ، هم به کارهای روزمره می رسد و هم بافت های روابط و احساسات را به هم گره می زند و گاها جرواجر می کند را به جان بشر نمی انداخت و با یک کلیک ساده ، مشخص می کرد که حالا در این لحظه ، در مقابل این آدم و امواج حاصله از چشمان و رفتار و حرف هایش ، باید ابراز صبوری و شور و شعف کرد ، یا از کنارش به سادگی گذشت ، و یا متقابلا از امواج آن چنینی بهره برد . باید در همان روز اول چیزی ساده تر از یک دکمه ، شبیه یک دانای کل درونی برای گونه ی کم حوصله ی آدمی شکل می گرفت تا در همان لحظات ابتدایی آشنایی و دریافت امواج ، تکالیف شخص مورد نظر را در راستای غلط هایی که باید انجام دهد ، روشن می کرد .

باید در همان روز اول ، سردر مغز آدم یک تابلویی می زدند که " ورود بیجا ممنوع " ، تا احساسات آدم با هر بار برخورد تق به توق ، مثل بچه ای که خواب بد دیده و مدام و بی هوا سر از اتاق پدر و مادرش در می آورد ، مزاحم مغز و فعالیت هایش نشود و یاد بگیرد روی پای خودش بایستد و خواب های بدش را با یک لیوان آب خنک خوردن ، به رودخانه ی جاری زمان بسپارد و بگذرد از کنارشان . 

مدیریت انگار ، از همان روز اول ضعیف بوده و حواس پرت ، و منجر شده به اینکه آدم ها بروند سراغ خودشان ، کلی زور بزنند و به همان مغز بیچاره فشار بیاورند برای مدیریت احساسات بی منطق و بیافتند به صرافت چه کنم چه کنم . شاید هم مدیریت ، حواسش جمع بوده ، که اگر این طفل گریز پا ، حبس می شد توی یک اتاق و سرگرم بازی های خودش ، آن والدین پر جنب و جوش ، چه مشغله ها که نمی زاییدند روی دست خودشان . 

به هر حال ، مدیریت کار خودش را کرده . حالا ، یک نفر باید بیاید و کنار مدرک دکترای شکلات ، دکترای وایب شناسی انسانی طراحی کند و در تمامی مقاطع تحصیلی یک درس بنیادی پایه گذاری کند ، به نام " کی ، به چه نیت و چطور به دیگران ابراز احساسات کنیم تا اشتباه برداشت نکنند ! " و علاوه بر ارشاد و تعیین جرایم سنگین برای آن موج های همیشه شناور در جو ، فکری برای طراحی آن یک دکمه و مانیتور کوچکش بکند . 

با تشکر 

28 مرداد 1393