گفت خسته شدم از عینک... بیا یه مدت بذاریمش کنار. گفتم
قبول.عینکو گذاشتیم توی کیف و درشو بستیم. نگاه که کردیم ، دنیا عجیب شد و هیجان
انگیز، پر از نورای درخشان و چهره های کج و معوج. کلی راه رفتیم و خندیدیم و
خندیدیم.آفتاب خورد تو چشمون اما ، دست کردیم تو کیف عینک آفتابی برداریم ،عینک
طبی برداشتیم و تا زدیم بچشم ، دیدیم وسط اتوبانیم و خبری از خورشید نیست. نور،نور
ماشینیه که زیر چرخ هاش له شدیم...
به
همین راحتی....
"رویا ، سرظهر ، با عینک!"
۲۴
مهر
کتاب را می زنم کنار . هر از چند گاهی نگاهی به گوشی های زوار دررفته ام می اندازم تا مطمئن شوم در فاصله های کوتاه مطالعه ام ، کسی به یادم بوده یا نه ! قوطی نوشابه مشکی ام را از این طرف میز هل می دهم آن طرف میز . به این فکر می کنم که اگر در این چرخش های دورانی نوشابه به روی لباسم بریزد چه کار کنم ؟! اهمیتی دارد ؟ قرار ساعت 3 کنسلش کرده بودم . حاضر نبودم حتی یکبار دیگر در زندگی ام به آن فکر کنم ....
نوشابه را نگه می دارم و کتاب را می کشم جلو و دوباره شروع می کنم . اما انگار حوصله مطالعه هم ندارم . دخترهای میز بقلی با تعجب نگاهم می کنند . بهشان لبخند می زنم . با لبخند زورکی جوابم را می دهند و رو برمی گردانند . ساعت 3 شده . عقلم می خواهد تا شب روی این صندلی و پشت این میز تنها بشینم و بنویسم و کتاب بخوانم و نوشابه بخورم ! اما ساعت 3 است . مغزم دستور را صادر کرده . پایم نمی کشد بلند شوم و آشغال بدست از در سلف خارج شوم و دخترهای میز بقلی را با تعجب شان تنها بگذارم . اما دلم ... توی خیابان است . دم کتاب فروشی ایستاده و این پا و آن پا می کند . نمی داند خیابان را بالا برود یا پایین . چشم به ساعت می دوزد . ساعت 3 است .
دختر میز جلویی می کوبد روی میز . بلند بلند می خندد : " واقعا ؟! مگه میشه ! " دختری که کنارش نشسته و عینک بزرگی زده آرام تر و با احتیاط می گوید : " اگه نمی شد که نمی گفتم ! "
دلم می خواهد راجع به این دخترها قصه سازی کنم ، راجع بهشان فکرکنم که پسر میز پشت سری بلند فریاد می زند : " اینجاست ؟!! چطور ؟! ... " استرس و نگرانی تسخیرم می کند . به ساعتم نگاه می کنم . هنوز 3 است . تصویر دختری که روبرویم نشسته بر ساعتم افتاده . چشم به جایی دوخته و هر چند لحظه مثل آدم هایی که مسخ شده اند از ظرف جلویش سیب زمینی برداشته و در دهان می گذارد و تا سیب زمینی بعدی یک عمر به نقطه ای خیره می شود !
کتاب را دوباره جلو می کشم و نی نوشابه را نزدیک دهانم می کنم . نوشابه ام تمام شده اما . داستان کتاب هم ! به ساعت نگاه می کنم . هنوز 3 است . هنوز استرس و ترس رهایم نکرده . هرچند لحظه سرم را بر می گردانم و به در نگاه می کنم . ساعت تکان نمی خورد . قرص نیستم اما وسایلم را جمع می کنم . حواسم پرت دلم می شود که هنوز سر کوچه ایستاده و ساعت 3 است .
دلم را صدا می زنم که برگردد . رو بر می گرداند به سمت من اما سایه ای آشنا پشتش هویدا می شود . نزدیک و نزدیک تر . مغزم انگار از فرماندهی تعطیل شده . هر لحظه به یک شوک بزرگ نزدیکتر می شوم که ناگهان دستی روی شانه ام می خورد . " کجایی تو ؟ مگه یه ربع به 4 کلاس نداری تو ؟! " نگاهش می کنم . آیداست . زل زده به من و با عصبانیت نگاهم می کند . به دختر روبه رو نگاه می کنم . سیب زمینی هایش تمام شده و با گوشی بازی می کند . به ساعتم نگاه می کنم . هنوز 3 است . " آیدا ، ساعت چند ؟! " با تعجب نگاهم نمی کند :" ساعت خواب ! 4 ! بدو دیگه ... " گوشی هایم را برمی دارم و قبل از گذاشن در جیبم چک می کنم . خبری نیست . هیچ کدام هم شارژ ندارند . نه این یکی ، نه آن یکی !
23 مهر 1391
۲۳
شهریور
نشسته ام روی صندلی جلوی ماشین و بیست و دو ساله ام .
بیست و دو ساله ام و با شنیدن یک موزیک لعنتی ، حسرت می خورم .
حسرت هجده سالگی . بیست و دو ساله ام و حسرت هجده سالگی را می خورم...
حسرت چهره ها ، لحظه ها و صداهایی که دلتنگشان می شوم . حسرت خنده هایی که انگار
هیچ وقت شبیه به آنها نبوده و نیست . حسرت حرف هایی که گفته شده و نشده و حسرت ،
روزهایی که با استرس تلاش کرده ام برای عبور از آنها و حالا ، حسرتشان را می خورم
...
به ثانیه نرسیده ، اما ، پنجاه ساله ام و حسرت هجده سالگی را می خورم ، شبیه کنده
شدن یک تکه از جان و گم کردنش وسط زمین و زمان ...
به پنجاه نرسیده ، این حسرت ها ، این دلتنگی ها خفه مان می کنند یک روز . شبیه زهری که گرد زمین
ناخالصی اش شده باشد ، ذره ذره ذره ، خفه مان می کنند تا جایی که زنده بمانیم و
فقط خاطره داشته باشیم ... یک جای منطق این قضیه اشکال دارد . اگر قرار بود که
همیشه این گذشته لعنتی کنارمان راه بیاید و دستمان به او و دست هایش نرسد ، چه
کاری بود ؟ بهتر نبود به همان آلزایمر های بلند مدت اکتفا می کردیم و می شدیم آدمک
های زمان حال و بس؟
باور کن این شکنجه حسرت و دلتنگی ، همان شکنجه موعود دنیوی است ..
بیست و دوساله ام و در قالب پنجاه سالگی ام ، دلم کنده می شود برای روزهای سخت و
سرخوشانه و پر از اشک و آه و غرغر هجده سالگی . برای یک پراید سیاه رنگ ، شش نفر
آدم و بلند بلند همخوانی کردن با به روزترین موزیک سال ...
اصلا لعنت به این آهنگ های پرخاطره ...
17 شهریور 1395
۱۷
شهریور
چاله ای بود به عمق دو یا سه سال . خرگوش جان هم ایستاده بود یک کناری و زنجیر ساعتش را می چرخاند . من از خرگوش ها متنفر بودم اما این یکی کلاه داشت ، نقابدار و مشکی . ته چاله که سقوط کردم ، دیدم خواب بوده ام ، خواب می دیده ام . به ظهر نرسیده فهمیدم ، عاشق شده ام . عاشق آن یکی که کلاه داشت ، نقابدار و مشکی .
flash fiction . رویا . 24 آذر 1393
۱۷
شهریور
لحظه ای هست که می رسی به اوج تلخی های یک فیلم ، نزدیک های
دقیقه پنجاه و خرده ای . وقتی که بدبختی ها انقدر رشد کرده اند که می رسند به نقطه
اوج و شخصیت اصلی ، ماگ مشکی رنگی به دست می گیرد و لب پنجره می ایستد و در حالی
که زل زده به زوج های خندان خیابان ، یا آدم های موفقی که بطور اتفاقی در حال
گذرند ، فکر می کند . به تمام توقف های بیجا ، تمام تصمیم های نادرست وحرف های
اشتباهش . درست در همین دقایق ، تمام اتفاقات اطراف کمرنگ می شود . از تنوع لباس
هایی که یک نفر حتی در اوج ناراحتی می تواند بپوشد گرفته تا مکان های مختلفی که آن
آدم تنها و خسته و ناراحت را در خودش جا می دهد ، همه چیز منتهی می شود به روزمرگی
های شخصیت اصلی که انگار تا الان پشت دوربین ها مخفی بوده . همه چیز کمرنگ می شود
. آنقدر که ، دست می بری به کنترل و فیلم را می زنی جلو . یا اینکه چشمانت را می
بندی و خودت را می سپاری به موسیقی دردناکی که غصه های شخصیت اصلی را همراهی می
کند و منتظر می شوی تا برسی به دقیقه شصت و پنج و اتفاقات خوش . جایی که یک حرف ،
یک اتفاق ساده وسط خیابان ، شخصیت اصلی فیلم را مجبور می کند تمام خیابان را بدود
، برگردد عقب و خوشی هایش را در اغوش
بگیرد ، ببوسد و احتمالا جام طلای مسابقه ای چیزی را ببرد بالای سرش .
به پایان که می رسی ، نفس عمیق می کشی و خیال می کنی که همیشه یک دقیقه شصت و پنج
هست که شخصیت اصلی قصه ، بیفتد در مسیر خوشبختی . خیال می کنی ، همیشه یک نفر ، یک
اتفاق یا یک نشانه هست که به مسیر عادی برت گرداند . اما حواست نیست که گاهی ،
فیلم ها بیشتر طول می کشند . دقیقه شصت و پنج شان تبدیل می شود به دقیقه صدو بیست
. که گاهی فیلم ها پایان باز دارند و گاهی ، در زانری ساخته شده اند که پایان خوش
در آن معنی ندارد . که گاهی فیلم ها ، جایی در دنیای واقعی ، همان جایی که تو در
آن زندگی می کنی ، ندارند .
حواست نیست و همین بی حواسی ، کم طاقتت می کند . خوش و خندان تا لحظه ی اوج می
رساندت و وقتی به خودت می آیی ، روی زانو نشسته ای ، زل زده ای به گوشه ی آسمان و
زار زار برای دقیقه های بی هدف و دردناکت اشک می ریزی .
وقت های تماشای فیلم ، باید حواست را خوب جمع کنی . جایی هست که باید تلویزیون را
خاموش کنی ، ساعت مچی ات را باز کنی و بندازی کناری ، بروی سراغ کتری . یک لیوان
چای سبز ، یا سیاه ، برای خودت بریزی و به این فکر کنی ، که در دنیای واقعی ،
هیچکس برای رسیدن به عشقش ، از دیوار بالا . . .
21 خرداد 1394 . پایان باز
رویا دلزده از دقیقه ها
۱۶
شهریور
از قلبم شروع می شود . مثل حجم سنگین و داغی از هوا ، از حنجره ام عبور می کند َ، از کنار بغض نوشکفته ام می گذرد ، می رسد به لب ها و خارج می شود : " مامان ! " خانمی که تا چند لحظه پیش دست هایم را در دست هایش می فشردم ، از کمر خم می شود ، دستی به سرم می کشد و با مهربانی می پرسد : گم شدی کوچولو ؟ یک قدم به عقب و بعد ، رو می گردانم و تا توان دارم می دوم . اما زود می فهمم دویدن یعنی سردرگمی بیشتر . می ایستم و خانم مهربان را می بینم که با تعجب به من نگاه می کند . توی چشم هایش می خوانم که نمی داند باید چکار کند . احتمالا او هم توی چشم هایم می خواند که ترسیده ام به کمک کسی احتیاج ندارم ، که مامانم را گم نکرده ام و اگر هم گم کرده باشم ، خودم می توانم پیدایش کنم . برای همین حتی یک قدم هم بر نمی دارد . نگاهی می اندازم به اطراف . تمام شهر برای دقایقی پر می شود از خانم های چادر سیاهی که با دست چپ گوشه ای از چادر را زیر چانه نگه داشته اند و در دست راست ، دست کودکی پنج ساله را گرفته اند . چشم هایم را می بندم تا چهره ی مامان را ببینم . تصویری مات و نامفهوم از او در مقابل چشم هایم شکل می گیرد و به لحظه نکشیده ، محو شده و دور می شود . در عوض تصویر خودم را می بینم که از تنهایی و بی کسی زار زار گریه می کنم . یک نفر که دلش برایم می سوزد چند شاخه گل به من می دهد و من که قصه ی دختر گل فروش را خوانده ام ، گل ها را می فروشم و با سودش گل های بیشتری می خرم و سال ها بعد ، وقتی که یک گل فروشی بزرگ دارم ، در روز تولدم ، مادرم را می بینم که آمده به یاد من گل بخرد و من خودم را پرت می کنم در آغوشش و زار زار اشک می ریزم . تصور اشک های بیست سالگی ام ، اشک های من پنج ساله ی سرگردان را سرازیر می کند . خانم مهربان را می بینم که هنوز با مهربانی و کنجکاوی ایستاده و منتظر من است . سرم را پایین می اندازم و به این فکر می کنم که اگر با خانم مهربان بروم چه ؟ شاید مرا تحویل پلیس دهد و شاید هم ببرد به خانه ی خودشان ، بزرگم کند و سالها بعد اعتراف کند که مادرم را می شناخته و می توانسته آن روز مرا به او برساند . بعد درست در یک لحظه ، غرق می شوم در هجوم تصورات مختلف . حالا واقعا نمی دانم که باید چه کنم . چشم هایم را دوباره می بندم تا با یک جیغ بلند تمام نگاه ها را بکشم سمت خودم که دستی ، سر می خورد توی دستم . سرم را که می گیرم بالا ، مامان را می بینم که با دست راست چادرش را زیر چانه نگهداشته و در حالی که با چشمان درشت و قهوه ای رنگش به من زل زده می گوید : خوب ، واسه تولدت چی بخریم ؟ دستش را محکم می فشارم . به خانم مهربان که با اشاره دست ، لباس سرخ رنگی را به خانم بغل دستی اش نشان می دهد ، نگاه می کنم و زیر لب می گویم : چند تا شاخه گل .
14 تیر 1394
بازنویسی دوم 19 تیر 1394
۰۸
شهریور
خواب آلوده که می شود ، موهای سرش هم شروع می کنند به خارش . برای همین ، همیشه یک گوشه و کنار ماشینش ، برسی با دانه های سرتیز پیدا می شود . از آن آدم هایی نیست که با چشم های نیمه باز پشت فرمان بنشیند ، اما وقتی تنها ده کیلومتر مانده تا مقصد ، نمی زند کنار جاده تا کمی بخوابد ، در عوض برس قرمز رنگش را می گیرد به دست و با آن دستی که روی فرمان نیست ، موهایش را شانه می کند و احتمالا توی دلش ، رخت خواب گرم و نرمی را تصور می کند که در مقصد ، منتظر اوست . از روی همین اخلاقش می توان ساعت خوابش را هم فهمید . یعنی اگر وسط یک مهمانی باشد و عقربه های ساعت یازده شب را رد کرده باشند ، از روی تعداد دفعاتی که سرش را می خاراند ، می توان حداکثر زمانی را که برای رسیدن به بالشت مقاومت خواهد کرد ، تخمین زد . هرچقدر هم زودتر بخوابد ، زودتر برای وعده غذایی میان خوابش بیدار می شود . اصولا برای وعده میان خواب یک لیوان شیر یا یک سیب را هم به هرچیز دیگری ترجیح می دهد . البته ، این بدان معنا نیست که بد غذاست یا دایره خوراکی های مورد علاقه اش محدود است . شبیه جویی سریال " دوستان " نیست اما ، آدم شکمویی است . هر نوع غذایی را دوست دارد . به آدم ها هم پیشنهاد می کند ، برای شکمشان خسیسی نکنند . میزان گرسنگی اش هم قابل حدس است . هرچقدر چشم هایش ریز تر باشد ، یعنی عصبی تر است ، هر چقدر هم بیشتر عصبی باشد ، بیشتر گرسنه است . در چنین مواقعی ، باید سریع از غذا و خوراکی تامینش کرد تا به داد زدن نرسد . چون با اینکه خیلی اهل داد زدن نیست و غیر از دفعاتی محدود ، آن هم در عنفوان جوانی ، دست به یقه نشده و اعتقاد به گفت و گوی تمدن ها دارد ، اسید معده اش که رییس شود ، حواسش از بلندی صدایش هم پرت می شود .
بد اخلاق نیست اما جدی است . شبیه چندلر سریال " دوستان " نیست اما وقتی
همه چیز رابه شوخی می گیرد ، جدی کردنش کاربلد می خواهد . کمی تا قسمتی نژادپرست
است . آدمهای سیگاری و دودی را از فاصله پنجاه متر تشخیص می دهد . دوربین چشم هایش
عالی است . برای همین اگر خواستی چیزی از او پنهان کنی ، باید بگذاری درست مقابل
چشم هایش . البته نیازی به این کار نیست . آنقدری که او برایت احساس احترام و
اطمینان قایل می شود ، خودت به خودت اجازه پنهان کردن چیزی از او را نمی دهی . به
هیچ عنوان هم وارد فضای شخصی ات نمی شود . نه که حواسش به تو نباشد ، هست اما تا
وقتی خودت نخواهی ، داخل کارها و زندگی ات نمی شود . زورت نمی کند که چه کسی باشی
اما خوب اعتقادات خودش را دارد ، بدش نمی آید شبیه اعتقاداتش شوی . دیمن سالواتوره سریال " خاطرات خون
آشام " نیست اما هروقت و هرجا که بخواهی به سرعت برق خودش را به تو می رساند
تا کنارت باشد . خیلی لجباز است . شبیه راس سریال " دوستان " نیست ، اما
اگر چیزی را بخواهد تا بدست نیاورد بی خیالش نمی شود . مواظب باش پروژه زندگی اش
نشوی ، که تا پشیمانت نکند و پرونده ات را نبندد ، دست از سرت بر نمی دارد . در
این مورد دیده شده که برای اتفاقی که همه از آن می گذرند ، جاسوس بازی درآورده ، با
پلیس و وکیل مشورت کرده ، دست به کارهای خطرناک زده و حتی ، از خواب و خوراک
افتاده تا به حقش برسد . پس حواست باشد ، پروژه به دستش ندهی . وقتی هم قولی از او
می گیری ، به حافظه اش اطمینان نکن . اصلا شبیه شرلوک هولمز نیست ، سرش هرچقدر
شلوغ تر ، حافظه اش هم ضعیف تر .
عاشق هنر است . هر از چند گاهی هم هوس یادگیری یک کار هنری به سرش می زند . سنتور
، آواز ، نقاشی ، حتی تئاتر . دقت هم که بکنی ، کارهای فنی اش را هم با هنر مخلوط
می کند . اصلا زندگی اش ظرافت دارد . عاشق هوا و کوه و پرنده و زمین است . شبیه
نارنجی پوش نیست ، اما زباله های ول شده روی زمین ، برایش نقش جبهه های رایش سوم
اواخر جنگ جهانی دوم را دارند .
شبیه بارنی سریال " آشنایی با مادر "
نیست اما زندگی اش باید افسانه ای باشد . چهل و سه سال زندگی اش ، پر است
از اتفاقات عجیب و غریب و گاها باور نکردنی . سوپرمن یا اسپایدرمن یا بتمن نیست
اما مطمئن است که در عالم واقعیت پرواز کرده ، یا راه رفتن عادی جوانی هایش چیزی
بوده شبیه ، کاری که بچه مچه های امروز اسمش را گذاشته اند پاکور . به خاطره بازی
هم که می افتد ، سعید و جلیل را کم دارد تا یک شب به یاد ماندنی بسازد . شبی که
آخرش منتهی می شود به رقصیدن ، کاری که خوب بلد است . مایکل فلتلی نیست اما به قول
گفتنی ، همه جور رقصی بلد است ، در طرح ها و انواع مختلف . از ترکی و گیلکی بگیر تا رقص پا . لهجه
های زیادی هم بلد است ، تقریبا تمام لهجه های ایران را می داند . همه جای دنیا هم دوست
و آشنا دارد .
فرشته نیست . اشتباه کردن را می داند . با این وجود از خودش راضی است چون جبران
کردن و ساختن را هم خوب می داند . مغرور است شاید ، اما شبیه آقای دارسی نیست . بلد
است برای محبت کردن ، غرورش را زیر پا بگذارد . آنقدر که به حرف دختر هفت ساله اش
، کارمندی را ببوسد ، بگذارد کنار و بزند توی دل کار آزاد و سرشلوغی های همیشگی . برای
همین هم راحت می شود عاشقش شد . اما نه در یک نگاه ، مثل خیلی مردها . برای عاشقش
شدن ، ارزشش را دارد که وقت بگذاری ، بشناسی اش . تا بفهمی شبیه هیچ مرد دیگری
نیست .
بابای ما ، شبیه هیچ کس نیست . هیچ ربطی به هیچ یک از ابرقهرمان های قصه ها و فیلم
های مشهور ندارد . از قهرمانی فقط یک چیز دارد . اسم شناسنامه ای اش را ، قهرمان ،
که حالش را بهم می زند . فرشته نیست ، قهرمان نیست ، اسطوره نیست اما انسان است . انسانی
با اخلاق های بد و خوب و ویژگی های منحصر به فرد .
بابای ما ، از معدود انسان های باقی مانده نسل بشر است . از آنهایی که آمده تا
زندگی کند ، عشق بورزد و بخاطر چیزهای الکی ، دست از رفتن و رسیدن برندارد . هیچ
ربطی به مردان جذاب و فوق العاده فیلم ها ندارد ، اما اگر یک تصویر واقعی از
بهترین انسان ، جذابترین مرد واقعی دنیا خواستید ، همه ی ویزگی های خوب دنیا را
بگذارید کنار هم تا بتوانید او را تصور کنید .
بابای ما لنگه ندارد ، اما خوب که نگاهش کنی ، تو را یاد تمام عاشقانه های دنیا می
اندازد . عاشقانه ای برای یک عمر .
12 اردی بهشت 1394 / 13 رجب 1436 / رویای پدر
۰۶
شهریور
صدای ضبط را زیاد می کنم . می زند روی شانه ام که یعنی :" کمش کن مامانت خوابه ! " زل می زنم به چهره و نگاه عاقل اندر سفیهش و دستم را می گذارم روی چرخونک صدای ضبط و صدایش را تا جایی که نگاهش به حالت عادی برگردد ، کم می کنم . آفرینی می گوید و سرم را با دست هل می دهد تا مثل همه ی راننده های معمولی دنیا ، چشم به جاده بدوزم و حواسم باشد که نکند یک وقت خانواده را به پیک نیک ناخواسته ای وسط دره ببرم .
صدای ضبط که کم می شود ، حوصله ام سر می رود . برف های یخ زده کنار جاده هم ، کاملا متقاعدم می کنند که پایین دادن شیشه ماشین و بازی با دکمه آن ، چندان کار عاقلانه ای نیست . بغیر از صدای پیانو و خواننده ی بینوایش که لابلای خرخر مامان و هشدار های پی در پی بابا در خواب گم شده اند ، صدای موتور براووی قرمز رنگی که جلوی ماشین در حال حرکت است و چندان اصراری برای افزایش سرعتش ندارد و خیال بابا را راحت کرده چون من جرات سبقت گرفتن از موتور را ندارم ، فضا را پر کرده است .
راننده ی موتور کلاه کاسکتی قرمز رنگ هم روی سرش گذاشته. ولی بابا که موتور براوو داشت ، کلاه سرش نمی گذاشت . شاید آن روزها ، کلاه مد نبود ، یا زور پلیس آنقدری زیاد نبود ، یا شاید بابا نمی خواست مدل موهایش خراب شود ولی در هر صورت ، کلاه سرش نمی گذاشت . من عاشق موتور سواری با بابا بودم و خوشحال ، از اینکه بابا ، هر روز صبح مرا می رساند مدرسه و برعکس باباهای دیگر که وقتی کلاهشان را از سرشان برمی داشتند موهایشان بهم ریخته بود ، موهای مرتب و شانه کرده داشت . یادم می آید آن روزها ، آقاجون ، پدربزرگم ، پژوی 405 داشت . بعضی روزها هم مرا می رساند مدرسه و از آنجایی که بچه ها ، فرق پژوها را با هم نمی دانستند جلوی همه می گفتند پدربزرگ من پژو 206 دارد . ولی من ، موتور براوو بابا را بیشتر دوست داشتم . احساس اینکه بابا می گذاشت من دختر کوچولویش جلوی موتور بنشینم و گاز بدهم و کلی جیغ بزنم و ادای آدم بزرگ ها را در بیاورم ، آنقدر وسیع بود ، که روزهای خراب شدن موتور کنار خیابان و هل دادنش و عصبانیت های بابا را شیرین ببینم . وقت هایی بود ، که دیر می رسیدم ، مثل همیشه ، بعد تا از در وارد می شدم بیست جفت چشم زل می زدند به من و بالاخره یکی شان زبان باز می کرد :" با چی اومدی امروز ؟ " زل می زدم توی چشمهایش که : " به تو چه ؟ " و او با درصد بالایی از رو ادامه میداد :"یعنی میگم با ماشین بابابزرگت اومدی ؟! " و من ، با خنده ی بی انتهایی جواب می دادم :" نخیرم! با موتور بابام ! تازه بابام گذاشت تا اینجا هم خودم برونم ... کلی هم گاز دادم!!! " و غرق ذوق و خوشحالی پشت می کردم به دوستی که حالا بوی سوختن دماغش کلاس را پر کرده بود .
خواب آلوده ، در حالی که جایش را روی صندلی جا به جا می کند ، می زند روی دستم :" حواست به موتوری باشه ... "
و دوباره مست خواب می شود . زیر لب جوابش را می دهم :" تو بخواب ، من حواسم هست . " و به روبرو نگاه می کنم . راننده موتور تنها نیست . پسربچه ی کوچکش ، پشتش نشسته و سرش را تکیه داده به کمر پدرش و کلاه کاسکت بزرگی را که مدام روی سرش لق می خورد با دست نگه داشته . مادرش نیز ، که پشت سرش نشسته ، با یک دست او را نگه داشته و دست دیگرش را گذاشته روی شانه همسرش و هر چند لحظه یکبار ، دنباله شال آبی رنگش را جمع می کند .
مامان ، هیچ وقت سوار موتور نمی شد . من و بابا ، روی موتور همگام مامان می رفتیم و وقت هایی که من کلی گاز می دادم و از او جلو می زدیم ، بابا دعوایم می کرد و دور می زدیم و دوباره کنار هم راه می رفتیم . قدیم ترها هم که موتور نداشتیم و راه خانه آقاجون تا خانه خودمان را ، من روی شانه های بابا می نشستم ، مدام باعث می شدم مامان عقب بیافتد از ما . چون مامان مسئول رساندن لوازم مورد نظر من در حین عملیات حمام کردن بابا در راه خانه بود و وقتی من شیر آب را باز می کردم و سرش را می شستم ، او باید از زیر چادرش ، صابون های تخیلی مان را به من می رساند و وقتی من هزار بار کله بابا را چنگ می زدم ، او هم باید هزار بار به من صابون می رساند و برای اینکه ادای درآوردن صابون از کیفش ، واقعی به نظر برسد ، عقب می افتاد ! در این حین هم بابا مثل یک نوار ضبط شده ، باید همان هزار بار آواز " دست کوچولو ، پا کوچولو " یی را که من بعد ها هیچ وقت بیت بعدش را یادم نیامد ، می خواند .
موتوری ، جلوی یک قهوه خانه ، می زند کنار و من ناخواسته از او جلو می زنم . صدای موتور که از پس زمینه حذف می شود ، بابا از خواب می پرد : " موتوریه کو؟!!! " و من توضیح می دهم که خودش کنار زد و توسط حواس پرتی و نابلدی من له نشد!
صدای خرخر مامان هنوز می آید . بابا هم ضبط را خاموش و کلاه اسکاتلندی اش را روی سرش جابجا می کند و می خوابد. و من چشم به جاده می دوزم و زور می زنم ، تا شاید بیت بعدی " دست کوچولو پا کوچولو " یادم بیاید ...
اول بهمن 1391
چاپ شده در دو ماهنامه " عروسک سخنگو "
شماره 297-298 مرداد و شهریور 1395
با نام " موتور بابام "
۰۴
شهریور
باید در همان روز اول ، چیزی ساده تر از یک دکمه برای احساسات تعبیه می شد . یک دکمه ، که در کنار یک مانیتور کوچک قرار می گرفت و در مواقع لزوم قادر بود به تشخیص انرژی های نا خالص و اصطلاحا فالس ، و در شناسایی امواج نابسامان و همیشه معلق در هوا ، خصوصا نوع همیشه شناور در جو که عمدتا هیچ گاه در پایگاه هیچ کس ثابت نمی مانند ، دقیق و بی رحمانه عمل می کرد . یک دکمه ، که زحمات گره گشایی از یک سیستم عامل پیچیده و پیشرفته به نام مغز که همزمان هم اعمال ابتدایی حیات را مدیریت می کند ، هم به کارهای روزمره می رسد و هم بافت های روابط و احساسات را به هم گره می زند و گاها جرواجر می کند را به جان بشر نمی انداخت و با یک کلیک ساده ، مشخص می کرد که حالا در این لحظه ، در مقابل این آدم و امواج حاصله از چشمان و رفتار و حرف هایش ، باید ابراز صبوری و شور و شعف کرد ، یا از کنارش به سادگی گذشت ، و یا متقابلا از امواج آن چنینی بهره برد . باید در همان روز اول چیزی ساده تر از یک دکمه ، شبیه یک دانای کل درونی برای گونه ی کم حوصله ی آدمی شکل می گرفت تا در همان لحظات ابتدایی آشنایی و دریافت امواج ، تکالیف شخص مورد نظر را در راستای غلط هایی که باید انجام دهد ، روشن می کرد .
باید در همان روز اول ، سردر مغز آدم یک تابلویی می زدند که " ورود بیجا ممنوع " ، تا احساسات آدم با هر بار برخورد تق به توق ، مثل بچه ای که خواب بد دیده و مدام و بی هوا سر از اتاق پدر و مادرش در می آورد ، مزاحم مغز و فعالیت هایش نشود و یاد بگیرد روی پای خودش بایستد و خواب های بدش را با یک لیوان آب خنک خوردن ، به رودخانه ی جاری زمان بسپارد و بگذرد از کنارشان .
مدیریت انگار ، از همان روز اول ضعیف بوده و حواس پرت ، و منجر شده به اینکه آدم ها بروند سراغ خودشان ، کلی زور بزنند و به همان مغز بیچاره فشار بیاورند برای مدیریت احساسات بی منطق و بیافتند به صرافت چه کنم چه کنم . شاید هم مدیریت ، حواسش جمع بوده ، که اگر این طفل گریز پا ، حبس می شد توی یک اتاق و سرگرم بازی های خودش ، آن والدین پر جنب و جوش ، چه مشغله ها که نمی زاییدند روی دست خودشان .
به هر حال ، مدیریت کار خودش را کرده . حالا ، یک نفر باید بیاید و کنار مدرک دکترای شکلات ، دکترای وایب شناسی انسانی طراحی کند و در تمامی مقاطع تحصیلی یک درس بنیادی پایه گذاری کند ، به نام " کی ، به چه نیت و چطور به دیگران ابراز احساسات کنیم تا اشتباه برداشت نکنند ! " و علاوه بر ارشاد و تعیین جرایم سنگین برای آن موج های همیشه شناور در جو ، فکری برای طراحی آن یک دکمه و مانیتور کوچکش بکند .
با تشکر
28 مرداد 1393
۲۹
مرداد