مى گوید : " جامعه ات را عوض کن ! "
مى خندم . مى خندم و ساچمه را در دستم له مى کنم .
آیس پک هایشان را با ضرب مى کوبند روى میز و مى گوید : " جامعه ات را عوض کن ! "
دستم را روى قبضه محکم مى کنم و ماشه را مى کشم . آیس پک شکلاتى و مغزم ، پاشیده در صورتش . صورتش را پاک مى کند و مى نویسد : " مشکل اینجاست ، منطقى نیستى! "
از خواب که مى پرم ، تمام زندگى ام مزه خون مى دهد ...
مزه تلخ ناکامى ... #بجنگ #خسته #مى_گذره
اینکه بدونى ، اشتباهاتت رو ، کارهاى ناتمومت رو ، تمام قدم هایى که اشتباه برداشتى رو ، یه فاجعه است . مثل خودکشى تدریجى مى مونه ، انگار جلوى آینه وایسى و با آرامش ، دونه دونه رگ هات رو از تنت بیرون بکشى و به این فکر کنى که تموم مى شه یروز و هیچ وقت نشه . مثل تمام اسطوره هاى بى گناه تاریخ دنیا . مثل پرومته ، سیزیف و ضحاک ماردوش .
وقتى مارهات روى دوشت سوارن و هربار دست مى اندازى به کندن کله شون ، دوباره رشد مى کنند ، یعنى تو جهنم مخصوص خودت زندانى شدى و دارى به آهنگ هاى توصیفى از دنیاى زیباى بیرون گوش مى دى .
ولى این دیوارا مى ریزن بالاخره ، یا نهایتا ، این سنگ هرروزه اى که مى برى بالا مى افته روت و از خون ریزى ناحیه کبد ، مى میرى ... بعد مى تونى بلند شى از جات و برى دنبال زندگى اى که حتى نمى دونى چه شکلى و فکر کنى ، دنیا حتما شبیه همه آهنگ هاى قشنگ عاشقونه است...
به مثابه پرومتئه اى که خدایان رهایش کردند و آدمیان هم . وامانده بین پرندگانى که وحشت دارد از آن ها و در انتظار پیک ابلهى است که آبى باشد روى تمام آتش هاى ربوده شده . از یادرفته اى که صداى بى دردى هاى صبحگاهى دویده در رگ هاى بیست و یک سالگى اش و به خودکشى هاى مى ماند ، که نکرده ...نه راه پس دارد و نه پیش ... شبیه نیمه انسانى است که جگرش را گرفته در دست و نشسته کنار آتش و دانه مى پاشد براى کلاغ ها .
او ، همان گمشده ى در میان هفتاد میلیون ستاره است ، که صبح به صبح از تلخى خواب ها کشیدندش بیرون و سوزنش کردند به دنیا و وقتى پرسیدند هذیانى دارد یا نه ، گفت نه ؛ در حالى که داشت ...
#یادواره_اى_براى_تمام_خستگى_ها
#تهران_ناکجا_آباد
سرشو انداخت پایین گفت آره فرار کن ، مثل همیشه ... دارى از واقعیت هاى تلخ زندگیت فرار مى کنى ... نگاش کردم ، خوب .. انگار که چند لحظه طول بکشه تا مغزم تحلیل کنه اون جمله رو . با خودم گفتم نمى دونه چى داره مى گه . شاید یه جایی این جمله رو شنیده و فکر کرده الان وقتشه ... ولى راست مى گفت .
من داشتم فرار مى کردم . مثل آدمى که وایساده پشت پنجره و پرده هارو کشیده و نمى خواد بدونه اون بیرون واقعا چه خبره ...
بهش گفتم واقعیت هاى تلخ زندگى من چى ان؟ سرشو تکون داد گفت هیچى ، بى خیال . بعد پرده هارو کشید ، چراغ هارو خاموش کرد و رفت .
انگار که هیچ کس پشت سرش جا نمونده ...
#اردیبهشت٩٦ #رؤیا #خوابهاِى_لعنتى
عکس از : رویا عطارزاده اصل
زندگى بى انگیزه ، شبیه تنگ ماهى است .. هر از چندگاهى به سرت مى زند شناور شوى روى سطح آب ، که آدم ها به انزجار بیافتند از لاشه ى پهلو گرفته ات ، پرتت کنند ته سطل زباله و تمام ...
حداقل اش این است که کاش توى یکى از این خواب ها جا مى ماندیم ، جایی که پروازهایمان عطر دارد ، دویدن هایمان جان ، و احساساتمان بر نوک انگشتهایمان مى ماند و این ، مى توانست تنها انگیزه مان باشد ...
#تمام
عکس از : رویا عطارزاده اصل
-پروانه ان اینا
+ولى مى شه به شکل تیکه هاى پازل هم بهشون نگاه کرد ، مثلا با تیکه هاش شکل هاى نو ساخت ..
#پروانه_سازان
#مستند
عکس از : رویا عطارزاده اصل
اولین جمله ای که به چشم
می خورد ، این بود : " این دفتر خاطرات تقدیم به بهترین دوستم رؤیا عطارزاده
در طول 8 سال " . یک پنجاه تومانی کاغذی نصفه ، که باقی مانده ی پولمان بود و
نتواسته بودیم خرجش کنیم و به یادگار نصفش کرده بودیم ، یک تکه کاغذ که ماجرای
پنجاه تومنی و نصفه شدنش را رویش نوشته بودیم ، زیر دفترچه قفلی بنفش رنگ ، که در
سن و سال و حال و هوای ما که عاشق نوشتن بودیم ، بهترین هدیه هر مادری برای بیست
های آخر ترم به دخترش بود ، داخل جعبه بنفش رنگ و گل دار دفترچه ، هدیه ی او بود
به من .
وسط زنگ تفریح ، مرا کشاند گوشه ای و
دفترچه را گذاشت توی دستانم . توی دفترچه پر بود از جملات ساده ی عاشقانه . نوشته
های شخصی اش را کنده بود و گذاشته بود داخل جعبه ، زیر یک اسفنج سفیدرنگ تکه شده ،
و توی باقی صفحات ، در کنار یادگاریهایی که آخر هر سال و ترم ، دفترچه به دست
دنبال هم کلاسیها راه می افتادیم و ازشان می خواستیم برایمان بنویسند ، با زبان
ساده ی دختربچه ای چهارده ساله و خودکار های اکلیلی رنگ و وارنگ برایم نوشته بود ،
که من را به عنوان بهترین دوستش انتخاب کرده و دلیل انتخاب من و نه دیگر رفقای
گروه پنج نفره مان این بود ، که با تمام گیر دادن ها و آزار رساندن هایم به او ،
همیشه حمایتش کرده بودم . دفترچه را که به دستم داد ، گفت من به ازای تمام سالهای
رفاقتمان برای تو نوشته ام ، تو هم در همین دفترچه برای من بنویس !
همان جا تصمیم گرفتم مثل خودش دفترچه را پر کنم از نوشته های صادقانه ام برای او و
، سر سفره ی عقدش ، هروقت که ازدواج کرد ، به عنوان هدیه به خودش برگردانم . به
خانه که رسیدم ، دفترچه را گذاشتم توی کتاب خانه ؛ به نیت اینکه حداقل هفته ای
یکبار بنویسم برایش . نگرانی ام شده بود اینکه نکند کاغذ های خالی دفترچه تمام شود
و حرف های من ، نه . دفترچه که رفت توی کتابخانه ، همانجا ماند ، تا پنج سال بعد ،
شب عقدش . شبی که قرار بود دفترچه را به عنوان هدیه به او برگردانم . اما یک صفحه
هم ننوشته بودم حتی . دفترچه همان بود که بود ، فقط در طول سالها چند یادگاری دیگر
هم در دلش جا داده بود . رفیقم ، تمام اسرار نوجوانی و کودکی اش را سپرده بود به
من و من در عوض ، حتی سر قولم به خودم نایستاده بودم . دفترچه و نوشته هایش ، قول
و قرارهایم ، سادگی و صداقت و حمایت هایم ، همه را جا گذاشته بودم توی کتابخانه ،
کنار چهارده سالگی ام . راهی هم برای جبران نبود . نمی شد که پنج سال دل نوشته را
یک شبه توی صفحات دفترچه پخش کرد . توی آینه ، به خود نوزده ساله ام که با سر و
روی آرایش کرده آماده رفتن به مهمانی بود ، و به دفترچه ی توی دستم ، دلداری دادم
که وقت هست برای جبران و بعد ، دفترچه را گذاشتم سرجایش ته کتابخانه .
سه سال بعد ، یکروز که ایستاده بود جلوی کتابخانه و با وسواس سعی در انتخاب کتابی
داشت ، من در گوشه دیگر اتاق ، دعا می کردم که دفترچه بنفش قفل دار را نبیند .
حالا حرف های بیشتری داشتم تا برایش بنویسم . بخصوص حالا که دیگر ، روی انگشت دست
چپش ، هیچ حلقه ای نبود .
برای نرگس
آبان 1395
نشستیم
سر چهارراه ، هر شنبه و سه شنبه . با خودمان گفتیم یکروز بالاخره پیدایش می کنیم .
گفتیم حتما یک جایی است همین بیرون ، بین این همه آدم . اما نیامد که نیامد .
گم تر
شد ، دور تر شد ، سخت تر شد
...
بعد کل
هفته ، بساط پهن کردیم به انتظار
.
من
خسته شدم . امید اما ، ماند سر چهارراه
.
من
برگشتم خانه ، نشستم لب تختم ، زل زدم به گوشی شاید امید زنگی بزند که رسید ، پیدا
شد ، این است
.
یک سال زندگی ام گذشت ، با عکس های
او ، فکر بودنش ، شبیه هایش سر چهارراه ...
یک روز اما امید ، از در وارد شد ،
دست انداخت دور بازوانم و گفت که یک نفر را کاشته سر چهارراه ، که پیدا شد خبرمان
کند ..
بعد دست در دست هم خوابیدیم روی تخت
، چشم هایمان را بستیم روی اتفاقات و گوش هایمان را گرفتیم . حوصله مردن نداشتیم ،
نداریم ، فقط آرزو کردیم صبح که بیدار می شویم ، انگیزه جان ، دست بکند توی
موهایمان ، بوسه ای بزند روی پیشانیمان و بگوید آهای! من آمدم . سلام
...
" رویای شبه امیدوار . اسفند 93."
گیر کرده ایم بین هجمه ای از مرزبندی های اخلاقی و انگار هیچ راه خروجی را بلد نیستیم . این را وقتی حس کردم ، که صبح یک روز پاییزی ام را با دیدن کشته شدن دختری و بی تفاوتی آدم ها آغاز کردم . بعد جلو چشمانم ماموران دختری را بردند و زدند و من هیچ کاری نکردم ! تنها ، وقتی به تنهایی بی مرز خودم در واگن قطار مترو رسیدم ، زدم زیر گریه برای تنهایی دختری که نمی شناختم و شاید شبیه من بود . منقلب شده بودم . ته دلم کلی تصمیمات عجیب و غریب گرفته بودم . که مهربان تر باشم ، آگاه تر ، متوجه تر ، هوشیارتر ! غروب که توی بستنی فروشی با رفقا نشسته بودیم به آیس پک خوری ، دخترک گدا ، کنارمان ایستاد که پول بدهیمش تا بستنی بخرد برای خودش ! من ، همان منی که صبح تصمیمات آگاهانه گرفه بود ، زل زدم توی چشمهایش که ما ، پول نداریم !
همین است ، همین است که می گویم ما گیر کرده ایم توی دنیای تناقضات اخلاقی خودمان ! یک جا چراغ قرمز را رد نمی کنیم به نشانه احترام به قوانین ، جای دیگر در مقابل کتک خوردن یک بی گناه ساکت می نشینیم به تماشا ! اینهمه تناقض ...
چطور تا اینجا را دوام آوردیم خدا عالم است فقط ... فقط کاش ، ادعامان نمی شد !
23 آبان 1395
