در اتاقی که پر شده از کتاب های پاره روی زمین ، می بینمش . همانی است که تعریف شده . قد کوتاه و چاق ، با چشمانی پر از انرژی پلید و موهای بلند . آن قدر متناقض و نا همگون که ... خود اوست . همانی که قایق های پر از مهرو محبت تو را چسباند روی کادوی دیگری ، و آن دیگری احتمالا دو روز بعد قایق ها را انداخت دور . همانی که بی تفاوت ترین آدم روی زمین است ، و تولد همه ی آدم های دنیا را یادش می رود . همانی است که شلخته و نازیبا است ، مهربان هست و مهربان نیست ، آنقدر راحت دل شکسته که ...
این همان است ، مستر هاید من ، که حالا در آینه ی قدی اتاقم به من لبخند می زند . برایم تعریف می کند که از دنیا متنفر است ، از عشق ، از نور ، خورشید ...
آشفته ترین است اما ، من از او آشفته ترینم . شاید پالوما وار بنشینم و برنامه شش ماهه بریزم برای یک پایان شکوهمند ، اما اگر اوزویی پیدا شد و رایم را تغییر داد ...
نگران نباش ... می رسد روزی که بر من غلبه کند ، بعد برای شکنجه من ، کار خودش را بسازد و تمام .
هر وقت بی تفاوتی هایش آزارت داد ، سعی های بی خود و بی جهتش حالت را از زندگی بهم زد ، خاطره های مضحک دو نفره اش با دیگران را به رخت کشید ، تنهایش بگذار ...
بیاندازش توی چاه و یک تیغ به دستش بده .
او و من هر دو می دانیم ، که پایانمان اینجاست ، روزی که تو نخواهی ...
برای " تو و او "
4 آذر 1394
