چاله ای بود به عمق دو یا سه سال . خرگوش جان هم ایستاده بود یک کناری و زنجیر ساعتش را می چرخاند . من از خرگوش ها متنفر بودم اما این یکی کلاه داشت ، نقابدار و مشکی . ته چاله که سقوط کردم ، دیدم خواب بوده ام ، خواب می دیده ام . به ظهر نرسیده فهمیدم ، عاشق شده ام . عاشق آن یکی که کلاه داشت ، نقابدار و مشکی .
flash fiction . رویا . 24 آذر 1393
لحظه ای هست که می رسی به اوج تلخی های یک فیلم ، نزدیک های
دقیقه پنجاه و خرده ای . وقتی که بدبختی ها انقدر رشد کرده اند که می رسند به نقطه
اوج و شخصیت اصلی ، ماگ مشکی رنگی به دست می گیرد و لب پنجره می ایستد و در حالی
که زل زده به زوج های خندان خیابان ، یا آدم های موفقی که بطور اتفاقی در حال
گذرند ، فکر می کند . به تمام توقف های بیجا ، تمام تصمیم های نادرست وحرف های
اشتباهش . درست در همین دقایق ، تمام اتفاقات اطراف کمرنگ می شود . از تنوع لباس
هایی که یک نفر حتی در اوج ناراحتی می تواند بپوشد گرفته تا مکان های مختلفی که آن
آدم تنها و خسته و ناراحت را در خودش جا می دهد ، همه چیز منتهی می شود به روزمرگی
های شخصیت اصلی که انگار تا الان پشت دوربین ها مخفی بوده . همه چیز کمرنگ می شود
. آنقدر که ، دست می بری به کنترل و فیلم را می زنی جلو . یا اینکه چشمانت را می
بندی و خودت را می سپاری به موسیقی دردناکی که غصه های شخصیت اصلی را همراهی می
کند و منتظر می شوی تا برسی به دقیقه شصت و پنج و اتفاقات خوش . جایی که یک حرف ،
یک اتفاق ساده وسط خیابان ، شخصیت اصلی فیلم را مجبور می کند تمام خیابان را بدود
، برگردد عقب و خوشی هایش را در اغوش
بگیرد ، ببوسد و احتمالا جام طلای مسابقه ای چیزی را ببرد بالای سرش .
به پایان که می رسی ، نفس عمیق می کشی و خیال می کنی که همیشه یک دقیقه شصت و پنج
هست که شخصیت اصلی قصه ، بیفتد در مسیر خوشبختی . خیال می کنی ، همیشه یک نفر ، یک
اتفاق یا یک نشانه هست که به مسیر عادی برت گرداند . اما حواست نیست که گاهی ،
فیلم ها بیشتر طول می کشند . دقیقه شصت و پنج شان تبدیل می شود به دقیقه صدو بیست
. که گاهی فیلم ها پایان باز دارند و گاهی ، در زانری ساخته شده اند که پایان خوش
در آن معنی ندارد . که گاهی فیلم ها ، جایی در دنیای واقعی ، همان جایی که تو در
آن زندگی می کنی ، ندارند .
حواست نیست و همین بی حواسی ، کم طاقتت می کند . خوش و خندان تا لحظه ی اوج می
رساندت و وقتی به خودت می آیی ، روی زانو نشسته ای ، زل زده ای به گوشه ی آسمان و
زار زار برای دقیقه های بی هدف و دردناکت اشک می ریزی .
وقت های تماشای فیلم ، باید حواست را خوب جمع کنی . جایی هست که باید تلویزیون را
خاموش کنی ، ساعت مچی ات را باز کنی و بندازی کناری ، بروی سراغ کتری . یک لیوان
چای سبز ، یا سیاه ، برای خودت بریزی و به این فکر کنی ، که در دنیای واقعی ،
هیچکس برای رسیدن به عشقش ، از دیوار بالا . . .
21 خرداد 1394 . پایان باز
رویا دلزده از دقیقه ها
از قلبم شروع می شود . مثل حجم سنگین و داغی از هوا ، از حنجره ام عبور می کند َ، از کنار بغض نوشکفته ام می گذرد ، می رسد به لب ها و خارج می شود : " مامان ! " خانمی که تا چند لحظه پیش دست هایم را در دست هایش می فشردم ، از کمر خم می شود ، دستی به سرم می کشد و با مهربانی می پرسد : گم شدی کوچولو ؟ یک قدم به عقب و بعد ، رو می گردانم و تا توان دارم می دوم . اما زود می فهمم دویدن یعنی سردرگمی بیشتر . می ایستم و خانم مهربان را می بینم که با تعجب به من نگاه می کند . توی چشم هایش می خوانم که نمی داند باید چکار کند . احتمالا او هم توی چشم هایم می خواند که ترسیده ام به کمک کسی احتیاج ندارم ، که مامانم را گم نکرده ام و اگر هم گم کرده باشم ، خودم می توانم پیدایش کنم . برای همین حتی یک قدم هم بر نمی دارد . نگاهی می اندازم به اطراف . تمام شهر برای دقایقی پر می شود از خانم های چادر سیاهی که با دست چپ گوشه ای از چادر را زیر چانه نگه داشته اند و در دست راست ، دست کودکی پنج ساله را گرفته اند . چشم هایم را می بندم تا چهره ی مامان را ببینم . تصویری مات و نامفهوم از او در مقابل چشم هایم شکل می گیرد و به لحظه نکشیده ، محو شده و دور می شود . در عوض تصویر خودم را می بینم که از تنهایی و بی کسی زار زار گریه می کنم . یک نفر که دلش برایم می سوزد چند شاخه گل به من می دهد و من که قصه ی دختر گل فروش را خوانده ام ، گل ها را می فروشم و با سودش گل های بیشتری می خرم و سال ها بعد ، وقتی که یک گل فروشی بزرگ دارم ، در روز تولدم ، مادرم را می بینم که آمده به یاد من گل بخرد و من خودم را پرت می کنم در آغوشش و زار زار اشک می ریزم . تصور اشک های بیست سالگی ام ، اشک های من پنج ساله ی سرگردان را سرازیر می کند . خانم مهربان را می بینم که هنوز با مهربانی و کنجکاوی ایستاده و منتظر من است . سرم را پایین می اندازم و به این فکر می کنم که اگر با خانم مهربان بروم چه ؟ شاید مرا تحویل پلیس دهد و شاید هم ببرد به خانه ی خودشان ، بزرگم کند و سالها بعد اعتراف کند که مادرم را می شناخته و می توانسته آن روز مرا به او برساند . بعد درست در یک لحظه ، غرق می شوم در هجوم تصورات مختلف . حالا واقعا نمی دانم که باید چه کنم . چشم هایم را دوباره می بندم تا با یک جیغ بلند تمام نگاه ها را بکشم سمت خودم که دستی ، سر می خورد توی دستم . سرم را که می گیرم بالا ، مامان را می بینم که با دست راست چادرش را زیر چانه نگهداشته و در حالی که با چشمان درشت و قهوه ای رنگش به من زل زده می گوید : خوب ، واسه تولدت چی بخریم ؟ دستش را محکم می فشارم . به خانم مهربان که با اشاره دست ، لباس سرخ رنگی را به خانم بغل دستی اش نشان می دهد ، نگاه می کنم و زیر لب می گویم : چند تا شاخه گل .
14 تیر 1394
بازنویسی دوم 19 تیر 1394
خواب آلوده که می شود ، موهای سرش هم شروع می کنند به خارش . برای همین ، همیشه یک گوشه و کنار ماشینش ، برسی با دانه های سرتیز پیدا می شود . از آن آدم هایی نیست که با چشم های نیمه باز پشت فرمان بنشیند ، اما وقتی تنها ده کیلومتر مانده تا مقصد ، نمی زند کنار جاده تا کمی بخوابد ، در عوض برس قرمز رنگش را می گیرد به دست و با آن دستی که روی فرمان نیست ، موهایش را شانه می کند و احتمالا توی دلش ، رخت خواب گرم و نرمی را تصور می کند که در مقصد ، منتظر اوست . از روی همین اخلاقش می توان ساعت خوابش را هم فهمید . یعنی اگر وسط یک مهمانی باشد و عقربه های ساعت یازده شب را رد کرده باشند ، از روی تعداد دفعاتی که سرش را می خاراند ، می توان حداکثر زمانی را که برای رسیدن به بالشت مقاومت خواهد کرد ، تخمین زد . هرچقدر هم زودتر بخوابد ، زودتر برای وعده غذایی میان خوابش بیدار می شود . اصولا برای وعده میان خواب یک لیوان شیر یا یک سیب را هم به هرچیز دیگری ترجیح می دهد . البته ، این بدان معنا نیست که بد غذاست یا دایره خوراکی های مورد علاقه اش محدود است . شبیه جویی سریال " دوستان " نیست اما ، آدم شکمویی است . هر نوع غذایی را دوست دارد . به آدم ها هم پیشنهاد می کند ، برای شکمشان خسیسی نکنند . میزان گرسنگی اش هم قابل حدس است . هرچقدر چشم هایش ریز تر باشد ، یعنی عصبی تر است ، هر چقدر هم بیشتر عصبی باشد ، بیشتر گرسنه است . در چنین مواقعی ، باید سریع از غذا و خوراکی تامینش کرد تا به داد زدن نرسد . چون با اینکه خیلی اهل داد زدن نیست و غیر از دفعاتی محدود ، آن هم در عنفوان جوانی ، دست به یقه نشده و اعتقاد به گفت و گوی تمدن ها دارد ، اسید معده اش که رییس شود ، حواسش از بلندی صدایش هم پرت می شود .
بد اخلاق نیست اما جدی است . شبیه چندلر سریال " دوستان " نیست اما وقتی
همه چیز رابه شوخی می گیرد ، جدی کردنش کاربلد می خواهد . کمی تا قسمتی نژادپرست
است . آدمهای سیگاری و دودی را از فاصله پنجاه متر تشخیص می دهد . دوربین چشم هایش
عالی است . برای همین اگر خواستی چیزی از او پنهان کنی ، باید بگذاری درست مقابل
چشم هایش . البته نیازی به این کار نیست . آنقدری که او برایت احساس احترام و
اطمینان قایل می شود ، خودت به خودت اجازه پنهان کردن چیزی از او را نمی دهی . به
هیچ عنوان هم وارد فضای شخصی ات نمی شود . نه که حواسش به تو نباشد ، هست اما تا
وقتی خودت نخواهی ، داخل کارها و زندگی ات نمی شود . زورت نمی کند که چه کسی باشی
اما خوب اعتقادات خودش را دارد ، بدش نمی آید شبیه اعتقاداتش شوی . دیمن سالواتوره سریال " خاطرات خون
آشام " نیست اما هروقت و هرجا که بخواهی به سرعت برق خودش را به تو می رساند
تا کنارت باشد . خیلی لجباز است . شبیه راس سریال " دوستان " نیست ، اما
اگر چیزی را بخواهد تا بدست نیاورد بی خیالش نمی شود . مواظب باش پروژه زندگی اش
نشوی ، که تا پشیمانت نکند و پرونده ات را نبندد ، دست از سرت بر نمی دارد . در
این مورد دیده شده که برای اتفاقی که همه از آن می گذرند ، جاسوس بازی درآورده ، با
پلیس و وکیل مشورت کرده ، دست به کارهای خطرناک زده و حتی ، از خواب و خوراک
افتاده تا به حقش برسد . پس حواست باشد ، پروژه به دستش ندهی . وقتی هم قولی از او
می گیری ، به حافظه اش اطمینان نکن . اصلا شبیه شرلوک هولمز نیست ، سرش هرچقدر
شلوغ تر ، حافظه اش هم ضعیف تر .
عاشق هنر است . هر از چند گاهی هم هوس یادگیری یک کار هنری به سرش می زند . سنتور
، آواز ، نقاشی ، حتی تئاتر . دقت هم که بکنی ، کارهای فنی اش را هم با هنر مخلوط
می کند . اصلا زندگی اش ظرافت دارد . عاشق هوا و کوه و پرنده و زمین است . شبیه
نارنجی پوش نیست ، اما زباله های ول شده روی زمین ، برایش نقش جبهه های رایش سوم
اواخر جنگ جهانی دوم را دارند .
شبیه بارنی سریال " آشنایی با مادر "
نیست اما زندگی اش باید افسانه ای باشد . چهل و سه سال زندگی اش ، پر است
از اتفاقات عجیب و غریب و گاها باور نکردنی . سوپرمن یا اسپایدرمن یا بتمن نیست
اما مطمئن است که در عالم واقعیت پرواز کرده ، یا راه رفتن عادی جوانی هایش چیزی
بوده شبیه ، کاری که بچه مچه های امروز اسمش را گذاشته اند پاکور . به خاطره بازی
هم که می افتد ، سعید و جلیل را کم دارد تا یک شب به یاد ماندنی بسازد . شبی که
آخرش منتهی می شود به رقصیدن ، کاری که خوب بلد است . مایکل فلتلی نیست اما به قول
گفتنی ، همه جور رقصی بلد است ، در طرح ها و انواع مختلف . از ترکی و گیلکی بگیر تا رقص پا . لهجه
های زیادی هم بلد است ، تقریبا تمام لهجه های ایران را می داند . همه جای دنیا هم دوست
و آشنا دارد .
فرشته نیست . اشتباه کردن را می داند . با این وجود از خودش راضی است چون جبران
کردن و ساختن را هم خوب می داند . مغرور است شاید ، اما شبیه آقای دارسی نیست . بلد
است برای محبت کردن ، غرورش را زیر پا بگذارد . آنقدر که به حرف دختر هفت ساله اش
، کارمندی را ببوسد ، بگذارد کنار و بزند توی دل کار آزاد و سرشلوغی های همیشگی . برای
همین هم راحت می شود عاشقش شد . اما نه در یک نگاه ، مثل خیلی مردها . برای عاشقش
شدن ، ارزشش را دارد که وقت بگذاری ، بشناسی اش . تا بفهمی شبیه هیچ مرد دیگری
نیست .
بابای ما ، شبیه هیچ کس نیست . هیچ ربطی به هیچ یک از ابرقهرمان های قصه ها و فیلم
های مشهور ندارد . از قهرمانی فقط یک چیز دارد . اسم شناسنامه ای اش را ، قهرمان ،
که حالش را بهم می زند . فرشته نیست ، قهرمان نیست ، اسطوره نیست اما انسان است . انسانی
با اخلاق های بد و خوب و ویژگی های منحصر به فرد .
بابای ما ، از معدود انسان های باقی مانده نسل بشر است . از آنهایی که آمده تا
زندگی کند ، عشق بورزد و بخاطر چیزهای الکی ، دست از رفتن و رسیدن برندارد . هیچ
ربطی به مردان جذاب و فوق العاده فیلم ها ندارد ، اما اگر یک تصویر واقعی از
بهترین انسان ، جذابترین مرد واقعی دنیا خواستید ، همه ی ویزگی های خوب دنیا را
بگذارید کنار هم تا بتوانید او را تصور کنید .
بابای ما لنگه ندارد ، اما خوب که نگاهش کنی ، تو را یاد تمام عاشقانه های دنیا می
اندازد . عاشقانه ای برای یک عمر .
12 اردی بهشت 1394 / 13 رجب 1436 / رویای پدر
در اتاقی که پر شده از کتاب های پاره روی زمین ، می بینمش . همانی است که تعریف شده . قد کوتاه و چاق ، با چشمانی پر از انرژی پلید و موهای بلند . آن قدر متناقض و نا همگون که ... خود اوست . همانی که قایق های پر از مهرو محبت تو را چسباند روی کادوی دیگری ، و آن دیگری احتمالا دو روز بعد قایق ها را انداخت دور . همانی که بی تفاوت ترین آدم روی زمین است ، و تولد همه ی آدم های دنیا را یادش می رود . همانی است که شلخته و نازیبا است ، مهربان هست و مهربان نیست ، آنقدر راحت دل شکسته که ...
این همان است ، مستر هاید من ، که حالا در آینه ی قدی اتاقم به من لبخند می زند . برایم تعریف می کند که از دنیا متنفر است ، از عشق ، از نور ، خورشید ...
آشفته ترین است اما ، من از او آشفته ترینم . شاید پالوما وار بنشینم و برنامه شش ماهه بریزم برای یک پایان شکوهمند ، اما اگر اوزویی پیدا شد و رایم را تغییر داد ...
نگران نباش ... می رسد روزی که بر من غلبه کند ، بعد برای شکنجه من ، کار خودش را بسازد و تمام .
هر وقت بی تفاوتی هایش آزارت داد ، سعی های بی خود و بی جهتش حالت را از زندگی بهم زد ، خاطره های مضحک دو نفره اش با دیگران را به رخت کشید ، تنهایش بگذار ...
بیاندازش توی چاه و یک تیغ به دستش بده .
او و من هر دو می دانیم ، که پایانمان اینجاست ، روزی که تو نخواهی ...
برای " تو و او "
4 آذر 1394
از وقتی شروع می شود که می فهمی همه ی آن چیزی که واقعیت خطابش می کنی ، پوچی ای بیش نیست . اینکه تلاش کنی برای شاد بودن ، خندیدن ، خوش بخت شدن ، کسی شدن و بعد ، خوب که نگاه کنی بفهمی ، هر چقدر هم بدوی آخرش به هیچ جا نمی رسی . نه که تو نرسی ، جایی برای رسیدن وجود ندارد و ، هیچ وقت نداشته . از وقتی شروع می شود که می فهمی ، زندگی ، همه اش دویدن است برای دیگری . و پر است از هیچ . و بعد ، درست توی همان لحظه ای که فهمیده ای همه چیز هیچ است ، فرو می روی در لاک انزوایت . غرق می شوی در سکوت و بی هیچ حرفی ، فقط نگاه می کنی . تنهایی خود خواسته دوره ات می کند ، دست می اندازد به گیس بلندت و می پیچد به دور خرخره ات . در خفقان که می مانی ، شروع می کنی به ریختن آدم ها توی جهنم پشت سرت . آدم ها را ، زخم زبان ها را ، اتفاقات را ، حوادث را و حتی احساساتت را می فرستی به جهنم و به خیالت حالت خوب می شود . اما خبر نداری که حال خوب وجود ندارد . خبر نداری که این جهنم هم ظرفیت دارد . یک روز که نمی دانی کی ، درب جهنمت باز می ماند و همه چیز می ریزد روی سرت . بعد آن وقت است که باید بنشینی ، یکی یکی خاکشان را بگیری و بگذاری شان سر جای اولشان .
همه چیز از وقتی شروع می شود که می فهمی منتهی می شوی به یک لبخند . یک لحظه عمیق ، که به اندازه ی تمام عمرت کش می آید . بعد درست توی آن لحظه ، همه ی زندگی خاک گرفته ات را رها می کنی و فکر می کنی ، کاش زندگی همین یک لحظه بود . کاش واقعیت ، تنها محدود در لبخند او بود و بس .
26 فروردین 1394
مسواک زدنم تمام که می شود ، چند دقیقه ای می مانم جلوی آینه . گوشه های لبم را می رسانم تا نزدیک ترین نقطه به گوش و دندان های تازه شسته شده ام را فیکس می کنم روی هم . بعد زل می زنم توی چشم های آدمک الکی خندان آینه ، تا ببینم ریشه ی خنده اش به کجا می رسد . کار هرشب و هرروزم است . اینکه حتی وقتی چشمهای آدمک توی آینه ، پف کرده و بینی اش به سه برابر سایز معمول رسیده ، زل زل نگاهش کنم و بفهمم چرا می خندد . اصلا یکی از جذابیت های زندگی ام و دلیل اینکه برخلاف کودکی معتاد مسواک زدن شده ام ، همین است . که هرشب برسم به همین آدمک خندان و بپرسم ، که چی ؟! بعد آدمک ، دخترک و گاها ، پسرک شرور توی آینه ، که زل زده توی چشمهایم ، با همان لب های باز و دهان های مثلا سفیدی که بخاطر فشار دندان های عقل چسبیده اند بهم ، تصویر من خوشحالی را نشان دهد که ده سال بعد نشسته یک جایی و دارد کتاب موردعلاقه اش را می خواند ، یا پنج سال بعد سرش را گذاشته روی شانه ی دیگری و عطر تهران می کشد ، و یا یک روز دیگر ، حالش خوب است .
مسواک زدن را دوست دارم . ذوق می کنم از اینکه هر روز می رسم به این آدمک ظاهرا تمیز و او با یک خنده ی احمقانه شروع می کند به ادا بازی ، شکلک درآوردن و مسخره بازی . بعد هم بیشتر خنده اش می گیرد و بلند بلند می خندد . آن قدر می خندد ، تا یک نفر ، چند ضربه بزند روی در دستشویی ، مرا بکشد تا دنیای واقعی .
مسواک زدنم تمام که می شود ، چند دقیقه ای می مانم جلوی آینه و فکر می کنم ، که کاش می شد شبیه آدمک توی آینه بود . خندان ، با چشم هایی تصویرگر و امیدوار .
7 اردی بهشت 1394
